Αγαπητοί επισκέπτες, το site αναβαθμήζεται συνεχώς... Κάντε "κλικ" στα παραπάνω κουμπιά, και επισκεφθείτε την ενότητα που σας ενδιαφέρει. Σας ευχαριστώ που με επισκεφτήκατε. Καλή περιήγηση, και καλά μαγειρέματα. _________________________________________________________________________________________________________________________________________________ Eνημέρωση: Το blog περιέχει διαφημίσεις Google. Για εσάς δεν κοστίζουν τίποτα. Όμως ένα κλικ πάνω τους από εσάς, λαμβάνει μια πολύ μικρή προμήθεια που το βοηθάει να συντηρείται. Ευχαριστώ.


Λίγα λόγια...

Καλώς ήρθατε στο blog μου. Εδώ θα βρείτε υπέροχες λαχταριστές συνταγές μαγειρικής, δικές μου και μη. Συνταγές Ελληνικές, παραδοσιακές, χωριάτικες. Συνταγές από τις γιαγιάδες μας, συνταγές απ' όλο τον κόσμο. Γλυκές απολαύσεις για όλα τα γούστα και για κάθε περίπτωση, που ερεθίζουν τον ουρανίσκο. Ποικιλία με δροσερά εξωτικά Cocktail's, και σπιτικά ποτά. Οι περισσότερες συνταγές είναι εύκολες με απλά υλικά, για τον καθένα που του αρέσει να ασχολείται με την κουζίνα. Εύχομαι να βρείτε αυτό που ψάχνετε στη μαγειρική ή στη ζαχαροπλαστική. Να δημιουργήσετε τις δικές σας συνταγές, στην κουζίνα σας, για τους φίλους σας, για τα άτομα που αγαπάτε...
Αυτό είναι το σημαντικό, εμείς που μαγειρεύουμε, παίρνουμε χαρά από την ικανοποίηση στα μάτια των ανθρώπων μας, όταν γεύονται τα αγαπημένα μας φαγητά ή γλυκά που φτιάξαμε με τα δικά μας χεράκια...
Αυτή είναι η μεγάλη χαρά και ικανοποίηση για εμάς.
Μην φοβάστε τη κουζίνα, είναι μια πόρτα η οποία θα σας οδηγήσει σε έναν όμορφο, και δαιφορετικότερο κόσμο. Σε έναν κόσμο εντελώς αλλιώτικο από την καθημερινότητα που ζούμε έξω...
Το σημαντικότερο είναι να μην απογοητεύεστε με ότι καταφέρατε να φτιάξετε. Κανείς δεν γεννήθηκε τέλειος μάγειρας. Η μαγειρική είναι ένα παιχνίδι, μία διασκέδαση, ένα χαλαρωτικό στάδιο, έτσι πρέπει να το σκέφτεστε. Τολμήστε, και δημιουργήστε!! Δημιουργώντας μαθαίνετε. Ο Ποιητής μας, και πατριώτης μου Ανδρέας Κάλβος είπε: "Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία" Ε!! ναι!! και τώρα εγώ λέω, θέλει αρετή και τόλμη η κουζίνα... Τολμήστε λοιπόν!!
Για οποιαδήποτε απορία, ή πληροφορία, μην διστάσετε να επικοινωνήστε μαζί μου στέλνοντας email, στη φόρμα επικοινωνίας στο κάτω μέρος της σελίδας, ή να αφήσετε το σχόλιο σας κάτω από κάθε ανάρτηση.

Welcome to my blog. Here you will find wonderful recipes, and pastries from Greece and around the world. Try my own sweet and savory dishes. Choose your own language with the Translation.

Zante transfers

Zante transfers
Click For More

Welcome to my blog

Welcome to my blog
Αναδρομή στην ιστορία της γαστρονομίας.

Η αφετηρία της μαγειρικής πρέπει να βρίσκεται στα χρόνια της ανακάλυψης της φωτιάς.
Οι αρχαίοι άνθρωποι έψηναν αρχικά τα φαγητά τους σε στάχτες. Αργότερα τα τύλιγαν σε φύλλα και υπήρξε γευστική πρόσθεση. Επόμενη μορφή ήταν το βράσιμο. Έβραζαν μέσα σε λάκκους, με τοιχώματα με πλάκες ειδικές, σε νερό μέσα στο οποίο έριχναν καυτές πέτρες. Αργότερα έχουμε κεραμικά σκεύη και τέλος μεταλλικά.

Οι Αιγύπτιοι είναι μάλλον οι πρωτοστάτες της Γαστρονομίας. Μόνο η ποικιλία ψωμιού έφτανε τα 15 είδη.
Από φρούτα είχαν το χουρμά (που το χρησιμοποιούσαν ως φάρμακο και για το γλυκό Shat (αλεύρι, χουρμάς, μέλι), βερίκοκα, είδος σύκου, σταφύλι, μετέπειτα μπανάνες, πορτοκάλια, λεμόνια, καρπούζια, πεπόνια. Από λαχανικά είχαν αγγούρια, σκόρδα, μπιζέλια, κόκκινο λάχανο, μαρούλι (το οποίο θεωρούσαν ότι ήταν διεγερτικό για τους άντρες και ότι προσέδιδε γονιμότητα στις γυναίκες).

Από καρπούς είχαν ρεβίθια, κουκιά, ελιές (ελαιόλαδο χρησιμοποιούσαν για φωτισμό πιο πολύ – για μαγείρεμα είχαν ένα είδος φυτικού λαδιού από είδος Βελανιδιάς) και φακές (που θεωρούσαν πως έφερναν ευφορία και τις χρησιμοποιούσαν στην αρχαιότερη σούπα του κόσμου << Potage Esau >> που φτιάχνεται μέχρι σήμερα). Από κρέατα είχαν βόδι, μοσχάρι, γουρούνι (από τα οποία το ψαρονέφρι και το κόντρα τα έψηναν στην σούβλα). Από πουλερικά είχαν περιστέρια, χήνες, γερανούς, ορτύκια, πάπιες (τα οποία όλα έψηναν). Από ψάρια είχαν κέφαλους, μουρμούρες, χρόμηδες, λατίδες (τόσο μεγάλα που καμιά φορά έπρεπε να τα σηκώνουν 2 άντρες και που κατά τον Ηρόδοτο άλλα ξέραιναν στον ήλιο, άλλα έτρωγαν ωμά, άλλα έκαναν παστά σε άλμη και άλλα προσέφεραν στους Θεούς σε δοχεία με ξύλινα καπάκια, μια πρώτη μορφή κονσερβοποίησης). Από κυνήγια είχαν αντιλόπες και γαζέλες.

Είχαν γάλα (το οποίο έβραζαν, όπως και το κρέας),βούτυρο, κρέμα γάλακτος (των οποίων τη θρεπτική αξία γνώριζαν καλά).Είχαν αμπέλια με μια μόνο ποικιλία από την οποία παρήγαγαν ένα είδος ξηρού κρασιού (Μαρεωτικός Οίνος) το οποίο έπιναν όχι για την γεύση (άλλωστε πρόσθεταν ζάχαρη ή και μπαχαρικά) αλλά για την αίσθηση ευφορίας που προσέδιδε. Το αντικαθιστούσαν και με υδρομέλι (αλκοολούχο μίγμα μελιού και ζεστού νερού) ή και με σταφυλόζουμο.

Τέλος είχαν τη μπύρα, το εθνικό τους ποτό, που πότε – πότε εμπλούτιζαν με λούπινο ή πικρά βότανα. Το αλάτι το απέφευγαν γιατί ήταν σύμβολο του Θεού του Κακού, Σεθ. Δεν υπάρχουν μαγειρικά βιβλία, μόνο συνταγές σε Ιατρικούς Πάπυρους και Ιερογλυφικές εικόνες για την άντληση στοιχείων. Συνταγές σώζονται στο Βρετανικό Μουσείο του Λονδίνου (π.χ. Ψάρι με σάλτσα Τάρατορ).

Οι πρωτοπόροι της γαστρονομίας

Δεν ασχολήθηκαν μόνο με τις μαρμίτες τους.
Είναι αυτοί που δημιούργησαν και μετέδωσαν το αλφαβητάρι της μαγειρικής.

Σας παρουσιάζουμε τους πρωτοπόρους της γαστρονομίας που δεν είναι άλλοι από τους αρχαίους Έλληνες αρχιμάγειρες.
Αυτοί είναι οι πρώτοι που πειραματίστηκαν με τα υλικά και τους τρόπους παρασκευής των, αυτοί ανακάλυψαν μεθόδους μαγειρικής και τους κατέγραψαν, αυτοί δίδαξαν στον κόσμο τα μυστικά της μαγειρικής.
Οι Ρωμαίοι στήριξαν ολόκληρη τη μαγειρική τους στις συνταγές που πήραν από τους Έλληνες. Ακόμα και αυτό που θεωρείται ως το αρχαιότερο βιβλίο μαγειρικής, του περίφημου Ρωμαίου Απίκιου, που γράφτηκε περίπου το 400π.Χ. (αλλά δεν σώθηκε) ήταν συλλογή συνταγών των καλύτερων Ελλήνων αρχιμαγείρων.
Η Ελλάδα έχει μια από τις αρχαιότερες και πιο εύγευστες γαστριμαργικές παραδόσεις στον κόσμο, μια παράδοση γεύσεων, αρωμάτων, υλικών και τεχνοτροπιών που ξεκινά από τα προϊστορικά χρόνια και φθάνει μέχρι σήμερα.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
 Αναδρομή στην ιστορία της μαγειρικής

Αρχαία εποχή 800 π.Χ. - 400 μ.Χ.
Πρωταρχικός σκοπός της αναζήτησης της τροφής εξακολουθούσε ακόμη να είναι η ανάγκη επιβίωσης. Μέσω αυτής της ανάγκης αναπτύχθηκε με τον καιρό η απόλαυση της τροφής.

Η κλασσική Ελλάδα (800 π.Χ. - 400 μ.Χ.) ήταν το θεμέλιο της Ευρώπης και του δυτικού πολιτισμού. Η σκέψη μας, οι τρόποι μας και οι προσωπικότητες είναι ακόμη και σήμερα επηρεασμένες από τις αρχές που οι Έλληνες ανακάλυψαν και θεμελίωσαν από τον 6o αι. π.Χ.

Ο μεγάλος Έλληνας γιατρός και δάσκαλος της ιατρικής Ιπποκράτης (περίπου 460 - 377 π.Χ.) ήταν υποστηρικτής της σωστής διατροφής. Γνώριζε ήδη την σπουδαιότητα της διατροφής σε σχέση με την υγεία.

Οι Ρωμαίοι επίσης οι οποίοι ενσωμάτωσαν κατά τη ροή του χρόνου στην δική τους χώρα ολόκληρη την Ευρώπη, μέρος της βόρειας Αφρικής, κράτη από την Ανατολή ως την Ερυθρά θάλασσα και τον Περσικό κόλπο χρησιμοποιούσαν τους Έλληνες ως δασκάλους σ' όλες τις καλές τέχνες. Στην κοντινή Ανατολή ανθίζει το εμπόριο και αναπτύσσονται μεγάλες μητροπόλεις που ασχολούνται μ' αυτό. Μαζί με το χρυσό και το μετάξι εμπορεύονται μπαχαρικά και τρόφιμα όλων των ειδών.

Μεσαίωνας 5ος - 15ος αιώνας.
Όπως και στους Ρωμαίους έτσι και στους Ευρωπαίους του Μεσαίωνα αρέσει να ψάχνουν για σπάνιες γεύσεις κάτι το οποίο δεν είναι κα-θόλου αξιοπερίεργο. Από την Ρωμαϊκή εποχή και μετά δεν παρουσιάσθηκε καμία καινούρια και ουσιαστική επιρροή στην Ευρώπη που να έχει σχέση με την μαγειρική. Οι επιδρομές στις βόρειες περιοχές επέφεραν πολύ λίγες καινοτομίες στον κλάδο της μαγειρικής.

Κατά τον Μεσαίωνα αποδείχθηκαν τα μοναστήρια πιστοί φύλακες της παράδοσης της Ρωμαϊκής τέχνης της μαγειρικής όπως και άλλων θησαυρών της παράδοσης. Οι μοναχοί δεν διέσωσαν μόνο χειρόγραφα αλλά και συνταγές τις οποίες φρόντιζαν να καλλιεργήσουν πλουσιοπάροχα.

Οι Ιταλοί με το εμπόριό τους απόκτησαν μεγάλα πλούτη και εκλέπτισαν την κουζίνα τους. Έτσι αναπτύχθηκε η πρώτη πραγματική τέχνη της μαγειρικής ενός δυτικού κράτους.

Αναγέννηση 16ος - 17ος αιώνας.
Η μεγαλύτερη εποχή της κουλτούρας μετά την κλασσική αρχαιότητα αναπτύχθηκε μετά το 1500 και επεκτάθηκε σ' ολόκληρη την Ευρώπη. Στην Φλωρεντία επικρατούσε ένα κλίμα πειραματισμού και έρευνας. Οι Φλωρεντίνοι έδωσαν ουσιαστική ώθηση στο δυτικό κόσμο η οποία επηρέασε και την Γαλλική κουλτούρα.

Το 1651 δημοσίευσε ο Francois Pierre de la Varenne το βιβλίο Le Cuisinier Francais στο οποίο φαίνεται καθαρά η πορεία που διέσχισε η Γαλλική κουζίνα από την εποχή του Μεσαίωνα.

Μπαρόκ και Ροκοκό 17ος - 18ος αιώνας.
Κατά την διάρκεια της βασιλείας του Λουδοβίκου XVαι.στις μεγάλες αυλές ηγεμόνων σ' ολόκληρη την Ευρώπη. Έτσι λειτουργούσαν σαν αγγελιοφόροι της κλασσικής Γαλλικής κουζίνας. Ακόμη και σήμερα άριστοι μάγειρες και συγγραφείς βιβλίων μαγειρικής μας είναι γνωστοί χάρη στα έργα τους.

Αλλαγή του αιώνα 19ος και πρώτο μισό του 20ου αιώνα.
Η Γαλλική επανάσταση επέφερε μία μεγάλη αλλαγή σ' ολόκληρη την ιστορία του πολιτισμού. Δεν άρχισε μόνο η εποχή της βιομηχανοποίησης και της τέχνης αλλά των ταξιδιών και του τουρισμού.
Τα πρώτα καλά εστιατόρια άνοιξαν το 1765 στο Παρίσι και σ' άλλες μεγάλες πόλεις. Η καλή κουζίνα κατάφερε από τις αυλές των ηγεμόνων να φτάσει στα μεγάλα αστικά στρώματα. Όπως γενικά στην τέχνη έτσι και στην τέχνη της μαγειρικής υπήρχαν ειδήμονες που υπερείχαν από τους σύγχρονούς τους και άνοιξαν καινούριους ορίζοντες. Δύο μεγάλοι μάγειροι οι Marie-Antoini Careme και Auguste Escoffier, ήταν οι κύριες μορφές στην τέχνη της μαγειρικής του 19ου και των αρχών του 20ου αιώνα. Ο οδηγός μαγειρικής Le Guide culinaire εγχειρίδιο της κλασσικής κουζίνας του Auguste Escoffier είναι βασικό βιβλίο της σημερινής προετοιμασίας των φαγητών.

Η Νεώτερη Εποχή Δεύτερο μισό του 20ου αιώνα.
Με τις διάφορες αλλαγές του ρυθμού ζωής έπρεπε να αλλάζει αναγκαστικά ο τρόπος διατροφής των ανθρώπων.
Ταυτόχρονα τα μοντέρνα μέσα ταξιδιών έκαναν τις αποστάσεις πάνω στη γη όπως και μεταξύ των διάφορων πολιτισμών μικρότερες.
Η μοντέρνα κουζίνα βασίζεται στις αρχές της παλιάς και λαμβάνει σήμερα υπόψη τις γνώσεις της φυσιολογίας της διατροφής όπως και τις γευστικές απαιτήσεις της διεθνής κουζίνας.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Η ιστορία της σοκολάτας
Μια πολύ παλιά μονομανία.
Η ιστορία της ζαχαροπλαστικής έχει καταγραφές τουλάχιστον 4,000 ετών, όταν οι Αιγύπτιοι απεικόνιζαν τις λιχουδιές τους σε πάπυρο. Τα ζαχαρωτά ήταν εμπορεύσιμο προϊόν ήδη από το 1566 π.Χ. Παρ' όλα αυτά, η σοκολάτα δεν εμφανίζεται στο προσκήνιο, μέχρι που οι πολιτισμοί των Ατζέκων και των Μάγια ανακάλυψαν την αξία του κακαόδενδρου.
Εικάζεται ότι η προέλευση του είναι από την κοιλάδα του Αμαζόνιου ή του Ορενόκο. Το 600 μ.Χ. οι Μάγια μεταναστεύουν στις βόρειες περιοχές της Νότιας Αμερικής, ιδρύοντας τις πρώτες γνωστές φυτείες κακαόδενδρου στο Γιουκατάν. Υπάρχουν αρκετές θεωρίες ότι οι Μάγια γνώριζαν το κακάο πολλούς αιώνες πριν από αυτήν την ημερομηνία. Σίγουρο είναι πάντως ότι το θεωρούσαν ένα πολύτιμο εμπορεύσιμο αγαθό, που το χρησιμοποιούσαν τόσο σαν μέσο συναλλαγής, όσο και σαν μονάδα υπολογισμών και μέτρησης.
Οι Μάγια και οι Αζτέκοι έπαιρναν τους σπόρους του κακαόδενδρου και παρασκεύαζαν ένα ρόφημα που το αποκαλούσαν "ξοκοάτλ". Ο ινδιάνικος θρύλος των Ατζέκων έλεγε ότι οι σπόροι του κακάο είχαν έρθει από τον παράδεισο, και ότι η βρώση του καρπού του κακαόδενδρου προσέδιδε δύναμη και σοφία. Αρχαία χρονικά αναφέρουν ότι οι Αζτέκοι, πίστευαν ότι ο θεός Κουετσακοάτλ ταξίδεψε στην γη πάνω στην ακτίνα φωτός του αυγερινού, φέρνοντας μαζί του το κακαόδενδρο από τον παράδεισο να το προσφέρει στους ανθρώπους. Έμαθαν από τον Κουετσακοάτλ πώς να καβουρδίζουν και να αλέθουν τους σπόρους, παρασκευάζοντας μια θρεπτική πάστα διαλυτή στο νερό. Πρόσθεταν καρυκεύματα και παρασκεύαζαν ένα ρόφημα "τσοκολάτλ", ή πικρό νερό, και πίστευαν ότι τους προσέδιδε παγκόσμια σοφία και γνώση.
Η αγγλική λέξη "chocolate" πιστεύεται ότι προέρχεται από την λέξη των μάγια "xocoatl" ή από την αντίστοιχη των Ατζέκων "cacahuatl". Η ινδιάνικη λέξη για την σοκολάτα προέρχεται από τις λέξεις "choco"=αφρός και "atl"=νερό. Αρχικά η σοκολάτα καταναλωνόταν μόνο σε υγρή μορφή. Σαν μέρος της γαμήλιας τελετής γύρω στο δωδέκατο αιώνα, προσέφεραν στους νεόνυμφους μια κούπα με αφρώδες κακάο. Ο Arthur W.Knapp, συγγραφέας του "Το κακάο κι η βιομηχανία σοκολάτας" (Pitman, 1923) τονίζει ότι εάν πιστέψουμε την Μεξικάνικη μυθολογία, "η σοκολάτα καταναλωνόταν από τους θεούς στον παράδεισο και οι σπόροι του κακάο μεταβιβάστηκαν στον άνθρωπο σαν μια ειδική ευλογία από τον θεό του ανέμου". Οι αρχαίοι μεξικάνοι πίστευαν ότι η Τονακατεκούτλι, η θεά του φαγητού και η Καλτσιουτλουκούε, η θεά των υδάτων, ήσαν οι προστάτιδες θεές τού κακάο. Κάθε χρόνο έκαναν ανθρωποθυσίες στις θεές, δίνοντας κακάο σαν τελευταίο γεύμα στο θύμα. Ο Σουηδός φυσιοδίφης Carolus Linnaeus (1707-1778) μη ικανοποιημένος από την λέξη "κακάο", το μετονόμασε σε "θεοβρώμα" από το ελληνικό "τροφή των θεών". Λέγεται ότι ο Χριστόφορος Κολόμβος, είχε φέρει μαζί του στο τέταρτο ταξίδι του στον Νέο Κόσμο, σπόρους κακάο στον βασιλιά Φερδινάνδο, αλλά δεν τους δόθηκε ιδιαίτερη σημασία, εξ αιτίας των άλλων θησαυρών που είχε ανακαλύψει.
Η σοκολάτα καταγράφηκε για πρώτη φορά το 1519 όταν ο Ισπανός εξερευνητής Χερνάντο Κορτέζ επισκέφθηκε την αυλή του αυτοκράτορα Μοντεζούμα του Μεξικού. Ο Αμερικανός ιστορικός William Hickling στην "ιστορία της κατάκτησης του Μεξικού" (1838)αναφέρει ότι ο Μοντεζούμα "δεν έπινε κανένα άλλο ρόφημα, παρά μόνο την τσοκολάτλ, ένα διάλυμα σοκολάτας, αρωματισμένο με βανίλια και μπαχαρικά, και παρασκευασμένο έτσι ώστε να έχει την πυκνότητα και ρευστότητα του μελιού, το οποίο έλιωνε σταδιακά στο στόμα, και το έπιναν κρύο". Το γεγονός ότι ο Μοντεζούμα κατανάλωνε την "τσοκολάτλ" του σε κύπελλα πριν μπει στο χαρέμι του, οδήγησε στην πεποίθηση ότι επρόκειτο για ένα αφροδισιακό.
Το 1528 ο Κορτέζ έφερε μαζί του από το Μεξικό σοκολάτα στην βασιλική αυλή του βασιλιά Κάρολου 5ου. Μοναχοί, απομονωμένοι στα Ισπανικά μοναστήρια, επεξεργάζονταν τους σπόρους του κακάο και κράτησαν την σοκολάτα μυστική σχεδόν για ένα αιώνα. Αποτέλεσε μια επικερδή βιομηχανία για την Ισπανία, που φύτεψε κακαόδενδρα στις υπερπόντιες αποικίες της. Χρειάστηκε έναν Ιταλό ταξιδιώτη, τον Αντόνιο Καρλέττι, να ανακαλύψει τον θησαυρό της σοκολάτας γύρω στα 1606 και να την μεταφέρει σε άλλα μέρη της Ευρώπης. Με την παρακμή της Ισπανίας σαν δύναμη, το μυστικό της σοκολάτας διέρρευσε επί τέλους, και το μονοπώλιο του Ισπανικού στέμματος στο εμπόριο της σοκολάτας έφτασε στο τέλος. Σε λίγα χρόνια η γνώση του κακάο διαδόθηκε στην Γαλλία, Ιταλία, Γερμανία και Αγγλία. Όταν η Ισπανίδα πριγκίπισσα Μαρία Τερέζα αρραβωνιάστηκε τον Λουδοβίκο XIV της Γαλλίας το 1615, χάρισε στον αρραβωνιαστικό της σαν δώρο αρραβώνα σοκολάτα, συσκευασμένη σε ένα καλαίσθητα διακοσμημένο κουτί. Ο γάμος τους συμβόλισε τον γάμο της σοκολάτας στην Γάλλο-Ισπανική κουλτούρα.
Το πρώτο σοκολατοποιείο πιστεύεται ότι άνοιξε στο Λονδίνο το 1657 από έναν Γάλλο. Κοστίζοντας 10 με 15 σελίνια η λίβρα, η σοκολάτα εθεωρείτο το ποτό της ανώτερης κλάσης. Ο Ισπανός ιστορικός του 16ου αιώνα Οβιέδο έγραφε: "κανείς παρά μόνον οι πλούσιοι και οι ευγενείς μπορούσαν να πιουν τσοκοάτλ, γιατί στην κυριολεξία ήταν σαν να έπινες χρήμα. Το κακάο εξαπλώθηκε στα έθνη σαν χρηματική μονάδα. Έτσι, ένας λαγός στην Νικαράγουα πωλείτο για 10 σπόρους κακάο, και 100 από αυτούς τους σπόρους μπορούσαν να αγοράσουν έναν σχετικά καλό σκλάβο". Η σοκολάτα επίσης φαίνεται να χρησιμοποιήθηκε και σαν φαρμακευτικό ελιξίριο από τους γιατρούς της εποχής. Σε διατριβή του Christopher Ludwig Hoffmann, συνιστά την σοκολάτα για πολλές ασθένειες παραθέτοντάς την σαν θεραπεία στις ασθένειες του καρδινάλιου Ρισελιέ. Η σοκολάτα ταξίδεψε στις Κάτω Χώρες με τον Δούκα της Αλβας. Στα 1730, η τιμή της είχε πέσει στα $3 η λίβρα, κάνοντάς την προσιτή οικονομικά και από άλλους έκτός από τους πολύ πλούσιους. Η εφεύρεση της πρέσας του κακάο το 1828 βοήθησε ακόμα στην πτώση των τιμών και στην βελτίωση της ποιότητας της σοκολάτας, με την εξαγωγή από τον καρπό κάποιας ποσότητας βουτύρου, που προσέδιδε στο ρόφημα μια απαλότερη υφή.
Με την βιομηχανική επανάσταση, ήρθε και η μαζική παραγωγή της σοκολάτας, εξαπλώνοντας έτσι την φήμη της στο ευρύ κοινό. Αναφερόμενος στην εισαγωγή του καφέ του τσαγιού και του κακάο στην Ευρώπη, έγραφε ο Ισαάκ Ντισραέλι (1791-1834) στα εξάτομα "παράδοξα της λογοτεχνίας": "Οι Ισπανοί έφεραν την σοκολάτα από το Μεξικό, που ήταν γνωστή σαν τσοκολάτλ. Ήταν ένα χονδροειδές μείγμα από χονδροτριμμένο κακάο και ινδιάνικο καλαμπόκι. Αλλά οι Ισπανοί που εκτίμησαν την θρεπτική του αξία, το βελτίωσαν σε ένα πιο πλούσιο μείγμα, με ζάχαρη, βανίλια και άλλα αρωματικά. Είχαμε σοκολατοποιεία στο Λονδίνο πολύ αργότερα από τα καφεκοπτεία. Φάνηκε ότι τα πρώτα είχαν συνδεθεί με την κομψότητα και τελειοποίησαν την μορφή τους, ενώ τα δεύτερα είχαν γίνει του συρμού". Σε μια έκδοση του 1891 πάνω στο φυτό του κακάο από την Walter Baker & Co αναφέρεται ότι "Με την ανακάλυψη της Αμερικής, οι αυτόχθονες του χαμηλότερου μέρους της ηπείρου που βρεχότανε από την θάλασσα της Καραϊβικής, βρέθηκαν να κατέχουν δυο πολύτιμα αγαθά, που όλοι αναγνώρισαν ότι άξιζαν να καλλιεργηθούν επισταμένα, συγκεκριμένα ο καπνός και το κακάο". Η σοκολάτα πρωτοπαρουσιάστηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες το 1765 όταν ο John Hanan έφερε σπόρους κακάο από τις Δυτικές Ινδίες στο Ντόρτσεστερ της Μασαχουσέτης για να τους επεξεργαστεί με την βοήθεια του Δρος James Baker. Το πρώτο εργοστάσιο σοκολάτας στη χώρα ιδρύθηκε εκεί. Παρ' όλα αυτά, η σοκολάτα δεν είχε τύχει της αποδοχής των Αμερικανών εποίκων, μέχρι που ψαράδες από το Γκλόουτσεστερ της Μασαχουσέτης άρχισαν να αποδέχονται τους σπόρους του κακάο σαν μέθοδο πληρωμής για φορτία στην τροπική Αμερική. Εκεί που η σοκολάτα εθεωρείτο το ρόφημα για αιώνες κυρίως για τους άνδρες, άρχισε να αναγνωρίζεται σαν το κατάλληλο ρόφημα για παιδία τον 17ο αιώνα. Είχε πολυποίκιλα πρόσθετα.: γάλα, κρασί, μπύρα, γλυκαντικά, μυρωδικά. Η πόση της σοκολάτας εθεωρείτο κοινωνικό γεγονός.
Η βρώση της σοκολάτας καθιερώθηκε στα 1674 με την μορφή των ρόλλς και κέικ, που σερβιρίζονταν σε διάφορα εμπορικά σοκολάτας. Το 1747 ο Φρειδερίκος ο Μέγας εξέδωσε ένα διάταγμα που απαγόρευε την πώληση της σοκολάτας από πλανόδιους πωλητές. Στα 1795, ο Δρ Joseph Fry από το Μπρίστολ στην Αγγλία, χρησιμοποίησε μια ατμομηχανή για να αλέθει τους σπόρους του κακάο, επινόηση που οδήγησε στην Παρασκευή της σοκολάτας σε μεγάλη κλίμακα. Γύρω στα 1847, ο Fry & υιός πωλούσαν την "Chocolat Delicieux a Manger", η οποία πιστεύεται ότι είναι η πρώτη μπάρα σοκολάτας που παρασκευάστηκε.
Η Νεστλέ δηλώνει ότι από το 1800 μέχρι σήμερα, οι παρακάτω τέσσερις παράγοντες συνέτειναν στη ενηλικίωση της σοκολάτας σαν παγκόσμιο προϊόν διατροφής:
1. Η Παρασκευή της σκόνης κακάο το 1828
2. Η μείωση της φορολογίας
3. Βελτίωση των μεταφορών από την φυτεία στο εργοστάσιο
4. Η καθιέρωση της σοκολάτας σαν βρώσιμο αγαθό και βελτιώσεις στις μεθόδους παρασκευής. Ήδη στο 1810, η Βενεζουέλα κάλυπτε το μισό της παγκόσμιας κατανάλωσης σε κακάο, και το ένα τρίτο της παγκόσμιας παραγωγής καταναλώνονταν από τους Ισπανούς. Η επινόηση της πρέσας του κακάο από τον C.J.Van Houten, έναν Ολλανδό αρχιμάστορα της σοκολάτας, βοήθησε στην μείωση της τιμής της σοκολάτας και την διάδοση της στις μάζες. Σε έκδοση του 1923 για την βιομηχανία του κακάο και της σοκολάτας από τον Arthur W. Knapp εξηγεί την αύξηση της δημοτικότητας του κακάο στις παρακάτω καινοτομίες:
1. Τη εισαγωγή του κακάο στο χώρο από τον Van Houten όπως το γνωρίζουμε.
2. Την μείωση των φόρων σε χαμηλά επίπεδα που παρέμειναν σταθερά για σειρά ετών.
3. Τις μεγάλες βελτιώσεις στα μέσα μεταφοράς
4. Οι βελτιώσεις στον τρόπο παρασκευής της σοκολάτας
Ο Daniel Peter από το Vevey της Ελβετίας, πειραματίσθηκε για 8 χρόνια πριν επινοήσει τον τρόπο παρασκευής της σοκολάτας γάλακτος στα 1876. Προώθησε την ιδέα του σε μια Ελβετική φίρμα που σήμερα είναι η παγκόσμια παραγωγός σοκολάτας: η Νεστλέ. Το 1879 ο Rodolphe Lindt από την Βέρνη της Ελβετίας, παρασκεύασε σοκολάτα που έλιωνε στο στόμα. Εφεύρε την μέθοδο του "κοχυλιού", μια μέθοδο επεξεργασίας όπου θέρμανση και κύλιση της σοκολάτας. Μετά από 72 ώρες τέτοιας επεξεργασίας, η σοκολάτα περιείχε περισσότερο βούτυρο, οπότε το πρώτο "φοντάν" δημιουργήθηκε. Οι αδελφοί Cadbury παρουσίασαν την σοκολάτα τους το 1849 σε έκθεση στο Μπίρμιχαν της Αγγλίας. Το 1913 ο Ελβετός καραμελοποιός Jules Sechaud από το Μοντρέ επινόησε τις γεμιστές σοκολάτες. Την 1η Οκτωβρίου 1925, στην Νέα Υόρκη άρχισε να λειτουργεί το Χρηματιστήριο του κακάο, όπου αγοραστές και πωλητές μπορούσαν να κάνουν συναλλαγές. Η Βραζιλία και η Ακτή του Ελεφαντοστού προηγούνται στη παραγωγή κακάο. Οι ΗΠΑ προηγούνται στη εισαγωγή και παραγωγή προϊόντων κακάο, ενώ η Ελβετία εξακολουθεί να προηγείται στην κατά κεφαλή κατανάλωση σοκολάτας. Το 1980 μια ιστορία βιομηχανικής κατασκοπείας εμφανίζεται στον διεθνή τύπο, όταν ένας μαθητευόμενος στην εταιρεία Suchard-Tobler προσπάθησε χωρίς επιτυχία να πωλήσει συνταγές σοκολάτας στην Ρωσία, την Κίνα, την Σαουδική Αραβία και άλλες χώρες. Στη δεκαετία του 1990, η σοκολάτα έχει καταξιωθεί σαν ένα δημοφιλές προϊόν και σαν μια επιτυχημένη μεγάλη επιχείρηση. Η ετήσια κατανάλωση σπόρων κακάο κυμαίνεται περίπου στους 600,000 τόνους και η κατά κεφαλή κατανάλωση σοκολάτας είναι ανοδική. Η βιομηχανία της σοκολάτας στις ΗΠΑ είναι βιομηχανία δισεκατομμυρίων.
Ο Norman Kolpas γράφει: "Είδαμε πώς η σοκολάτα εξελίχθηκε από ένα πρωτόγονο ρόφημα και τροφή στις αρχαίες φυλές της Λατινικής Αμερικής, κομμάτι της θρησκείας, του εμπορίου και της κοινωνικής τους ζωής, σε ένα ποτό που προτιμήθηκε από την ελίτ της Ευρωπαϊκής κοινωνίας και σταδιακά εξελίχθηκε σε ένα ασυναγώνιστο ρόφημα και αργότερα σε υπέροχη τροφή. Είδαμε επίσης την σύνθετη μεταμόρφωση του κακάο από συμπιεσμένους σπόρους του καρπού ενός εξωτικού δένδρου σε μια ευρεία ποικιλία βιομηχανοποιημένου κακάο και προϊόντων σοκολάτας. Πέρα από την αγροτική και εμπορική, όσο και γαστρονομική πλευρά της σοκολάτας, υπάρχει και η πλευρά που επηρεάζει την υγεία και ομορφιά, την έμπνευση στην λογοτεχνία και τις τέχνες".

Πώς παρασκευάζεται;
Oι καρποί μαζεύονται από το κακαόδεντρο, αφήνονται να ωριμάσουν και στη συνέχεια καθαρίζονται, αποφλοιώνονται, αλέθονται και ζυμώνονται. Στον κακαοπολτό που προκύπτει προστίθεται ζάχαρη και βούτυρο κακάο, για να δημιουργηθεί η μαύρη σοκολάτα. Για τη σοκολάτα γάλακτος χρησιμοποιείται επιπλέον και γάλα. Όλες οι εταιρείες ακολουθούν τον ίδιο τρόπο παραγωγής, αλλά κάθε βιομηχανία χρησιμοποιεί διάφορες ποικιλίες κακάο σε διαφορετικές αναλογίες, γι’ αυτό συνήθως οι σοκολάτες της ίδιας κατηγορίας δεν έχουν την ίδια γεύση.

Συμβουλές για το σωστό στρώσιμο της σοκολάτας
Η απόλυτη βασίλισσα της ζαχαροπλαστικής είναι η σοκολάτα. Σε οποιαδήποτε μορφή κι αν προτιμούμε να την απολαμβάνουμε, το μόνο σίγουρο είναι ότι ο χειρισμός της είναι μια διαδικασία που απαιτεί υπολογισμένες κινήσεις, πειθαρχία και μαεστρία. Εδώ παραθέτουμε όλα τα μυστικά που πρέπει να γνωρίζετε για να την αναδείξετε με τον καλύτερο τρόπο.

Αν επιλέξουμε να αφήσουμε τη σοκολάτα να λιώσει μόνη της, πρέπει να σιγουρευτούμε ότι όλα τα υλικά και οι επιφάνειες είναι εντελώς στεγνά, καθώς το νερό μπορεί να τη μετατρέψει σε πηκτή, άκαμπτη πάστα. Γι’ αυτό το λόγο δεν την καλύπτουμε κατά τη διάρκεια και μετά το τέλος του λιωσίματος, γιατί μπορεί και έτσι να πήξει. Αν παρ’ όλα αυτά γίνει πηκτή, προσθέτουμε λίγο αγνό λευκό φυτικό λίπος (όχι βούτυρο ή μαργαρίνη) και ανακατεύουμε καλά. Αν δεν πιάσει επαναλαμβάνουμε. Δεν την πετάμε, αλλά τη λιώνουμε μαζί με κρέμα για να κάνουμε σάλτσα. Με ή χωρίς τη χρήση κάποιου υγρού, τη σοκολάτα πρέπει να τη λιώνουμε πολύ αργά διαφορετικά καίγεται και καψαλίζεται πολύ εύκολα και μετά έχει άσχημη γεύση. Αν μπει ατμός στη σοκολάτα, μπορεί να μετατραπεί σε σκληρή μάζα. Αν συμβεί αυτό, προσθέτουμε λίγο αγνό λευκό φυτικό λίπος. Η σκούρα σοκολάτα δεν πρέπει να ζεσταίνεται πάνω από τους 50°C. Το γάλα και η λευκή σοκολάτα δεν πρέπει να θερμαίνονται σε θερμοκρασία πάνω από 45°C. Προσέχουμε ιδιαίτερα όταν λιώνουμε λευκή σοκολάτα, αφού σβολιάζει πολύ εύκολα όταν εκτίθεται σε υψηλές θερμοκρασίες.

Λιώσιμο σε μπεν μαρί
• Κόβουμε τη σοκολάτα σε μικρά κομμάτια για να μπορέσει να λιώσει πιο γρήγορα.

• Βάζουμε τη σοκολάτα πάνω από διπλό βραστήρα ή μέσα σε πυρίμαχο μπόλ πάνω από κατσαρολάκι με νερό που σιγοβράζει.

• Θερμαίνουμε το σκεύος σιγά σιγά μέχρι η σοκολάτα να λιώσει και να είναι μαλακιά, ανακατεύοντας σε συχνά χρονικά διαστήματα. Βγάζουμε από το σκεύος από τη φωτιά.

Λιώσιμο πάνω στη φωτιά
Όταν μια συνταγή απαιτεί το λιώσιμο της σοκολάτας με κάποιο υγρό όπως γάλα, κρέμα ή ακόμη και το βούτυρο, αυτό μπορεί να γίνει απευθείας πάνω σε φωτιά.

• Διαλέγουμε κατσαρολάκι με βαρύ πάτο. Προσθέτουμε τη σοκολάτα, το υγρό και τα λιώνουμε σε χαμηλή φωτιά, ανακατεύοντας, μέχρι η σοκολάτα να λιώσει. Το κατεβάζουμε αμέσως από τη φωτιά. Αυτή η μέθοδος χρησιμοποιείται επίσης για την παρασκευή σάλτσας, γλάσου και μερικών γλυκών.

• Η σοκολάτα μπορεί επίσης να λιώσει σε φούρνο με πολύ χαμηλή θερμοκρασία. Προθερμαίνουμε το φούρνο στους 110°C. Βάζουμε τη σοκολάτα σε πυρίμαχο μπολ και το τοποθετούμε στο φούρνο για μερικά λεπτά. Βγάζουμε τη σοκολάτα πριν λιώσει τελείως και ανακατεύουμε μέχρι να γίνει λεία.

Λιώσιμο στο φούρνο μικροκυμάτων
Ελέγχουμε τη σοκολάτα ανά τακτά χρονικά διαστήματα κατά τη διαδικασία. Οι παρακάτω χρόνοι είναι για φούρνους μικροκυμάτων 650-700W και είναι υπολογισμένοι στο περίπου ανάλογα με κάθε μοντέλο.

• Τοποθετούμε 115 γρ. σοκολάτας σε μπολ που να αντέχει στα μικροκύματα και το ζεσταίνουμε στη μεσαία θερμοκρασία για περίπου δύο λεπτά. Για την ίδια ποσότητα γάλακτος ή λευκής σοκολάτας χρησιμοποιούμε χαμηλή θερμοκρασία για τον ίδιο χρόνο. Η σοκολάτα δε θα αλλάξει σχήμα, αλλά θα αρχίσει να γυαλίζει. Τη βγάλουμε και να την ανακατέψουμε μέχρι να να γίνει λεία.

Στάδια στρωσίματος σοκολάτας
• Βάζουμε περίπου τα τρία τέταρτα της λιωμένης σοκολάτας πάνω σε δροσερή επιφάνεια, κατά προτίμηση μάρμαρο.

• Με μία εύκαμπτη πλαστική σπάτουλα ή με παλέτα, απλώνουμε τη σοκολάτα μέχρι να γίνει μια πολύ λεπτή στρώση, τη μαζεύουμε και την ξαναπλώνουμε. Επαναλαμβάνουμε τη διαδικασία κρατώντας τη σοκολάτα συνεχώς σε κίνηση για περίπου πέντε λεπτά.

• Χρησιμοποιώντας θερμόμετρο σοκολάτας, ελέγχουμε τη θερμοκρασία της καθώς τη δουλεύουμε. Με το που η θερμοκρασία φτάσει τους 28°C, ρίχνουμε τη σοκολάτα πάλι στο μπολ και ανακατεύουμε με την υπόλοιπη.

• Με την προσθήκη της ζεστής σοκολάτας, η θερμοκρασία τώρα θα πρέπει να έχει φτάσει τους 32°C, καθιστώντας την έτοιμη προς χρήση. Για δοκιμή, ρίχνουμε λίγη από τη σοκολάτα πάνω στο μάρμαρο. Θα πρέπει να σταθεί πολύ γρήγορα.

Στρώσιμο σοκολάτας
Το στρώσιμο είναι η διαδικασία κατά την οποία με ήπιο τρόπο λιώνουμε και ξανακρυώνουμε τη σοκολάτα για να σταθεροποιήσουμε και να γαλακτωματοποιήσουμε τα στερεά και το βούτυρο του κακάο. Αυτή η τεχνική χρησιμοποιείται από επαγγελματίες που ασχολούνται με την κουβερτούρα. Επιτρέπει τη γρήγορη συρίκνωση και συντήρηση της σοκολάτας σε θερμοκρασία δωματίου για αρκετές εβδομάδες ή μήνες χωρίς να χάσει τη φρεσκάδα και τη γυαλιστερή της όψη. Όλες οι στέρεες σοκολάτες έχουν υποστεί στρώσιμο κατά τη διάρκεια της παραγωγής τους, αλλά μόλις λιώσουν πρέπει να ξαναστρωθούν από την αρχή, εκτός κι αν χρησιμοποιηθούν αμέσως. Η μη στρωμένη σοκολάτα είναι πιο επιρρεπής στο άσπρισμα, γίνεται θαμπή και με γραμμές. Αυτή η διαδικασία μπορεί να αποφευχθεί αν η λιωμένη σοκολάτα μπει απευθείας στο ψυγείο. Η ψύξη στερεοποιεί το βούτυρο κακάο και δεν του επιτρέπει να βγει στην επιφάνεια της σοκολάτας και να ασπρίσει.

Εξοπλισμός
Για το σωστό στρώσιμο της σοκολάτας είναι απαραίτητη μία επιφάνεια από μάρμαρο ή κάποια ανάλογη δροσερή, λεία επιφάνεια όπως είναι μια λαμαρίνα ψησίματος. Μία εύκαμπτη πλαστική ξύστρα είναι ιδανική για το άπλωμα της σοκολάτας, αλλά επίσης μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε παλέτα μαχαιριού. Επειδή η θερμοκρασία είναι πολύ σημαντικός παράγοντας της όλης διαδικασίας, θα χρειαστούμε ένα θερμόμετρο σοκολάτας.

Συντήρηση
Η σοκολάτα μπορεί εύκολα να διατηρηθεί μέχρι κι ένα χρόνο αν οι συνθήκες είναι ευνοϊκές. Αυτό προϋποθέτει ένα ξηρό μέρος με θερμοκρασία περίπου 20°C. Σε υψηλότερες θερμοκρασίες, μπορεί να εμφανίσει λευκές γραμμές καθώς βγαίνουν τα λίπη στην επιφάνεια. Αυτό βεβαία δε χαλάει τη γεύση της, αλλά την εμφάνισή της, κάτι που την καθιστά άχρηστη για τον επαγγελματία. Κατά την αποθήκευση διατηρούμε τη σοκολάτα σε δροσερό και ξηρό μέρος. Την τοποθετούμε μακρυά από άλλα προϊόντα με έντονη μυρωδιά. Προσέχουμε κατά την τοποθέτησή της στο κατάστημα να μπαίνει σε ειδικές βιτρίνες σοκολατερί.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Η ιστορία της κρέμας
Η πιο γνωστή κρέμα είναι η σαντιγύ (Chantilly) που την πρωτοέφτιαξε τον 17ο αιώνα ο ζαχαροπλάστης François Vatel και την ονόμασε έτσι προς τιμήν του ομώνυμου πύργου Chantilly. Την έφτιαξε χτυπώντας με το "σύρμα", κρέμα γάλακτος με ζάχαρη και βανίλια, έτσι ώστε η κρέμα να "πάρει αέρα" και να φουσκώσει.
Η άλλη γνωστότατη κρέμα είναι η κρέμα ζαχαροπλαστικής που ξεκινά από τον βασιλικό μάγειρα, François Massialot, το 1691. Η κρέμα που ετοίμασε αποτελούνταν από αβγά, κορν φλάουρ, ζάχαρη και γάλα που έβρασαν μαζί, τα χτύπησε με το "σύρμα" και τα άφησε να κρυώσουν. Η συγκεκριμένη κρέμα είχε άρωμα βανίλιας κι αυτή είναι η παράδοση. Από τότε, η κρέμα έχει αποκτήσει πάρα πολλές μορφές, αρώματα, γεύσεις.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ 
Παντεσπάνι
Η ονομασία "παντεσπάνι» είναι γαλλικής προέλευσης. Έτσι πρωτοονόμασαν το γλυκό ("Παιντ’ Εσπάν») οι Γάλλοι ζαχαροπλάστες του 17ου αιώνα, όταν το διδάχτηκαν από τους Ισπανούς μάγειρους που έφερε η ινφάντη της Ισπανίας Άννα η Αυστριακή, όταν παντρεύτηκε το Λουδοβίκο 13ο.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Παράξενες γεύσεις παγωτού.
Ειδικοί στη μαγειρική τέχνη προσπαθώντας να πρωτοτυπήσουν δημιουργούν παράξενες και ιδιαίτερες γεύσεις.

Ακόμα και στα παγωτά η φαντασία και η δημιουργικότητά τους ξεπερνάνε τα όρια.

Οι Ιάπωνες σκέφτηκαν πρώτοι τα παγωτά με γεύσεις από… θάλασσα .

Παγωτό χταπόδι φτιαγμένο από βατόμουρα, διάφορα γαλακτοκομικά και χταπόδι, έχει χρώμα σκούρο γκρι και μπλε. Συνήθως σερβίρεται με ένα πόδι χταποδιού.

Παγωτό καλαμάρι, φτιαγμένο από πολτό χιλιάδων καλαμαριών και γαλακτοκομικά και μελάνι.

Παγωτό θαλασσινό αλάτι. Ο σκηνοθέτης ηλεκτρονικών παιχνιδιών Tetsuya Nomura δοκίμασε το συγκεκριμένο παγωτό στη Disneyland του Τόκυο. Του άρεσε τόσο πολύ, ώστε το ενσωμάτωσε σε ένα του παιχνίδι. Από εκείνη τη στιγμή έγινε από τα πιο διαδεδομένα στην Ιαπωνία.

Μέρη, όπου οι κάτοικοι τους θέλησαν να εξυμνήσουν τα παραδοσιακά προϊόντα τους, δημιούργησαν παγωτά με γεύση από τον τόπο τους.

Παγωτό Φάβα. Πρόσφατα η φάβα, τα ειδικά φασόλια Σαντορίνης, αναγνωρίστηκε από την Ε.Ε ως προστατευόμενο προϊόν. Φτιαγμένο από Φάβα, είναι μάλλον το μοναδικό αλμυρό παγωτό, το οποίο σερβίρεται ως appetizer και όχι ως επιδόρπιο.

Παγωτό Noodle. Τα παραδοσιακά κινέζικα ζυμαρικά σε σούπα τώρα και σε παγωτό.

Παγωτό μακαρόνια με τυρί. Το πλέον διαδεδομένο φαγητό των αμερικάνων. Η γεύση του παγωτού είναι τυρί, και σερβίρεται με ειδικά παγωμένα ζυμαρικά.

Παγωτό μπράντι με σαρδέλα. Ο ειδικός στα παγωτά Jose Ramirez από τη Βενεζουέλα, έχοντας μπεί στο "Guinness Book of Records για τις περισσότερες παράξενες γεύσεις παγωτού (858), προτείνει το συγκεκριμένο παγωτό ως ένα από τα καλύτερα του.

Παγωτό με γεύση μπύρα. Χρησιμοποιείτε τελευταία από αμερικάνους chefs.

Παγωτό με γεύση μπέηκον. Εμπνευσμένο από τον Michael Ruhlman.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Πως να ξεχωρίζετε τα Ελληνικά από τα ξένα προιόντα!!
Προτού αγοράσεις δες: 520 για Ελλάδα και 529 για Κύπρο στην αρχή του κωδικού = ελληνικά προϊόντα. Τα προτιμάμε. Η ελλάδα έχει 16 δισεκατομμύρια εξαγωγές και 40 δισεκατομμύρια εισαγωγές, είναι στα χέρια μας να το αλλάξουμε ! Τα 24 δισεκατομμύρια ευρώ που χάνουμε κάθε χρόνο = πάνω από 300.000 θέσεις εργασίας!! Ισχύει και για Κύπρο σε μικρότερους αριθμούς!
Ποικιλίες μήλων